Hallo allemaal, alvast wil ik jullie allemaal een fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar wensen!

Aangezien ik weet dat ik na de kerst geen tijd heb om dit allemaal uit te schrijven ga ik het nu even voor jullie doen, Want ik moet zeggen… 2019 was een bijzonder jaar.

Ik begon 2019 wetende dat ik dit jaar naar Amerika zou gaan. Althans als ik mijn examens zou halen dan. Maar om eerlijk te zijn dacht ik op dat moment dat ik mijn examens niet ging halen. Mijn cijfers waren wel oke, maar stel ik zou een onvoldoende halen dan zou ik gelijk onderuit zakken met mijn cijfers. Uiteindelijk heb ik mijn cijfers toch omhoog gekregen en had ik het zelfs voor elkaar gekregen dat, stel ik zou een onvoldoende halen op mijn centraal examen dat ook niet perse zo erg zou zijn.

Niet alleen was ik druk bezig met leren. Ondertussen stond ik ook nog 3 tot 4 keer per week op de ijsbaan en was ik bijna elk weekend aan het werk om nog mijn laatste paar euro’s voor amerika binnen te krijgen. Niet dat ik dat erg vond aangezien ik deze twee dingen beide met heel veel plezier deed. En ik het stiekem ergens toch wel een beetje mis.

In de eerste maand van 2019 kregen we er ook weer een nieuw gezinslid bij. Op 19 januari hadden we Emma opgehaald. Inmiddels mijn 2e Australische zusje. Ze zou eigenlijk maar blijven voor 6 maanden, maar na 6 maanden wilde ze toch eigenlijk niet weg en is ze de rest van het jaar gebleven.

De rest van de maanden waren niet zo heel erg bijzonder behalve 29 april. Dit was de dag dat het nog maar 100 dagen was tot ik zou vertrekken naar Amerika… nou ja als ik mijn examens zou halen, want tja ik had nog steeds geen honderd procent zekerheid. Ik weet dat ik me nog heel goed kan herinneren dan toen ik deze dag wakker werd ik rennend naar beneden kwam en papa vol enthousiasme vertelde dat het nog maar 100 dagen was voor ik zou vertrekken. Met als reactie “eerst maar een zien of je je examens haalt” vervolgd met een klein beetje angst en heel grote blik van trots. “Maar ik gun het je enorm ook al ga ik je wel heel erg missen”.

En toen was de dag daar… 9 mei de dag dat ik mijn eerste examen zou gaan maken. In mijn hele leven heb ik nog nooit zo ver van te voren geleerd. Alle 4 mijn jaren op de middelbare school kreeg ik het voor elkaar om voldoendes op mijn toetsen te halen met maar liefst 1 dag leren. Of nou ja beter gezegd in avond leren. Maar ik wist dat als ik dat zou doen bij mijn examens ik wel nee kon zeggen tegen Amerika, dus 3 weeken van de voren begon ik met leren. Het meeste had ik geleerd voor Geschiedenis aangezien dat het meeste werk was. En mijn eerste examens gingen dan ook best wel goed naar mijn idee. Op een examen na namelijk aardrijkskunde. Aardrijkskunde is altijd mijn favoriete vak geweest en ik had er ook niet zo enorm veel moeite mee. Alleen omdat ik zoveel geleerd had voor mijn andere vakken was ik Ak helemaal vergeten. Ik weet nog dat ik nog geprobeerd heb die hele avond te leren, maar op dat moment zag ik het niet zitten en dacht ik toch wel even dat ik zou gaan zakken. NIet alleen ik dacht dat, ook mama dacht dat het niet zou gaan lukken. Hoe weet ik dat… nou ik stond boven aan de trap en hoord mama zeggen” Ik denk dat ze heel amerika wel kan vergeten ze gaat die examens niet halen”. (hahah) Waarop ik natuurlijk dacht ja daag ik ga echt wel mijn examens halen. En dat heb ik dan ook gedaan. 12 juni kreeg ik het verlossende telefoontje met de woorden “larou je bent geslaagd!” wat betekende dat er nu geen enkel obstakel meer zou zijn op de weg om mijn droom uit te laten komen. 7 augustus zou ik op het vliegtuig stappen naar Amerika

De dagen tot vertrek was ik aan het aftellen en elke dag kwam ik een stapje dichterbij. In Verband met mensen die op vakantie zouden gaan besloot ik 20 en 21 juli mijn afscheidsfeestjes geven. De eerste dag voor vrienden de tweede voor familie. Het moment dat ik de meeste mensen 10 maanden niet meer zou gaan zien. Ofterwel… Huilen.

En toen was het 7 augustus en stapte ik op het vliegtuig. En inmiddels ben ik dus op de helft van mijn uitwisseling en ga ik over 5 maanden ook al weer naar huis… De eerste weken waren niet makkelijk. Ik had wat moeite met settelen en nieuwe vrienden maken. Niet dat niemand met mij om ging nee dat helemaal niet, maar wanneer noem je iemand een vriend. Ik kan je vertellen dat is best lastig. Het koste me wat tijd, maar ik ben nu op mijn plek met een groep hele leuke vrienden om mij heen en kijk wat ik allemaal gedaan heb in deze afgelopen 5 maanden. Ik had een rol in de schoolmusical, ik speel basketbal, ik ben een cheerleader, ik heb plekken gezien die ik nog nooit heb gezien, ik heb halloween gevierd, ik heb thanksgiving gevierd, ik ben blackfriday shoppen geweest en ik kan elke dag met een grote gele schoolbus naar school.

En het leuke is, 2019 is nog niet eens helemaal voorbij. Volgende week begint mijn kerstvakantie, ga ik ik naar ohio, vier ik kerst, vier ik friendsmass, ontmoet ik de spaanse student die vorig jaar bij mijn gezin heeft gezeten en gaan we waarschijnlijk nog een dagje naar chicago.

Ik heb dit jaar enorm veel gehuild, maar meestal was dit van geluk. Ik heb enorm veel van mezelf geleerd en ben zo ontzettend trots op mezelf. Ik ben enorm dankbaar voor de mensen die mij door dit jaar heen hebben geholpen of die ook maar iets betekend hebben in mijn uitwisseling. Ik heb mezelf laten zien dat opgeven geen mogelijkheid is en dat zelfs als je het even moeilijk hebt gewoon door moet gaan, maar dat je daar zeker wel hulp voor nodig hebt.

Dit was mijn 2019 en ik hoop dat 2020 misschien nog wel beter wordt.

Ik wil iedereen een hele fijne kerst wensen en een heel gelukkig nieuw jaar

Kusjes uit amerika,

Larou