Hallo allemaal,

Hierbij even een kleine update van mij. In een van mijn laatste blogs vertelde ik dat ik was begonnen aan cheerleading en basketbal. Inmiddels ben ik daar al een tijdje mee bezig en gaat het steeds beter.

Cheerleading.

Ik begon cheer aan het einde van november en toen vertelde ik dat dit toch nog best lastig was. Nu een paar weken verder… vind ik het nog steeds behoorlijk lastig. Een hoop cheers weet ik inmiddels wel, maar ik ben nog steeds niet heel erg gecoördineerd en wanneer alles dus tegelijk moet, gaat het soms niet helemaal lekker. Inmiddels heb ik ook mijn uniform gekregen voor cheer en om eerlijk te zijn, dat is toch wel een meisjesdroom. Want ja precies zoals in de films, lopen de cheerleaders in hun uniform door school heen de hele dag. Dit is wel alleen op de dagen dat er een belangrijke boys basketball game is.

Vorige week was voor mij de eerste thuis game waar ik dus moest cheerleaden. Natuurlijk weer super zenuwachtig maar opzich ging het wel oké. Sommige cheers wist ik niet maar aangezien ik in de achterste rij sta (omdat ik natuurlijk weer de grootste ben haha) samen met een ander meisje die ook net begonnen is viel het niet zo op als ik geen idee had van wat ik aan het doen was. Na de halve game hadden we ook nog een grote cheer. Dat houd in dat alle cheerleaders naar het midden van de gymzaal gaan en een dus een grote cheer doen. We hadden daar gelukkig heel goed op geoefend en op een paar kleine foutjes na ging dat best wel goed.

Basketball.

Als er iets is wat me veel zenuwen bezocht is het basketbal wel. We zijn al een tijdje aan het trainen en hebben een paar games gespeeld. Ik hoefde alleen al die tijd nog niet te spelen aangezien er nog een hoop moest gebeuren voor ik mee kon doen. Tot gister… 5 december heb ik voor het eerst in mijn hele leven mee gespeeld in een basketbal game… nog nooit zo zenuwachtig geweest voor iets. Net voor de game kregen we te horen dat *iedereen* zou gaan spelen. Dus larou kreeg al een halve paniekaanval en ik wist dus niet meer zo goed wat ik moest doen, want ja het ging nu toch echt gebeuren ik moest eraan geloven en toch echt gaan spelen. En uit die lichtelijke paniek zag ik het dus allemaal even niet meer zitten. Dat zagen de meiden van het varsity team ook (het hogere team wat na ons speelt ) en hun namen mij dus mee naar de kleedkamer. En om eerlijk te zijn, ik heb het beste team ooit en iedereen vertelde me dat het goed ging komen.

Aan het einde van de eerste helft mocht ik het veld in…… IK HAD WERKELIJK GEEN IDEE WAT IK AAN HET DOEN WAS. Toen ik het veld in liep begonnen iedereen mijn naam te roepen en mij aan te moedigen wat echt super leuk was.

In de pauze hebben de meiden mij gelopen en uitgelegd waar ik heen moest rennen wanneer de bal links of rechts was aangezien ik nog steeds geen idee had wat ik moest doen. Ook hadden we afgesproken dat ze zouden roepen welke plekken ik heen moest. Aan het einde van de 2e helft ging ik het veld weer in. Nog Steed lichtelijk zenuwachtig maar het ging een stuk beter. En buiten alle zenuwen om was ik enorm blij dat ik eindelijk een keer gespeeld had.

Vandaag 6 december heb ik voor het eerst cheer op een andere school en morgen heb ik een home basketball game en een cheer game. Druk dus, maar enorm leuk

Liefs Larou