Hallo allemaal,

Vandaag is mijn 4e maand in amerika begonnen! En waarschijnlijk heb ik dit al echt 10x gezecht, maar de tijd gaat enorm snel. Volgende maand ben ik namelijk al halverwege mijn exchange.

Zoals ik in het begin van mijn exchange nog aardig wat heimwee had is dat nu niet tot nauwelijks meer aanwezig. Ja tuurlijk heb ik dagen dat het niet helemaal lekker gaat en ik eigenlijk heel graag naar huis zou willen, maar meestal is dit naar een paar uur wel weer over. Op deze momenten is het ook niet zo zeer dat ik Nederland mis, maar ik mis juist de mensen. Ik moet zeggen dat ik nou ook niet perse tijd heb om heimwee te hebben, want eigenlijk heb ik elke dag wel iets te doen.

In oktober ben ik heel erg druk bezig geweest met de musical. Aangezien onze performance al over 2 weken is! Best wel spannend maar ik heb er heel veel zin in. Ook ben ik heel erg druk met Journalism. Dit is eigenlijk een vak die ik volg, maar buiten school om zijn we er ook nog heel erg druk mee bezig. Onze docent noemt ons klaslokaal ook geen klaslokaal, maar een werkplek. Haha als ik dit zo lees klinkt het echt als iets stoms, maar journalism is echt een van mijn favoriete vakken. De afgelopen 3 jaren heeft onze school met Journalism ook meerdere awards gewonnen en dit jaar gaan we als goed is weer naar nationals.

Omdat wij in ons journalism team hele goeie schrijvers hebben koopt de lokale krant van ons artikels die wij geschreven hebben. Dat komt weer goed uit voor ons, want daarmee kunnen wij weer nieuwe material kopen en bijvoorbeeld onze nieuwspagina verbeteren. Waarom ik dit nou allemaal vertel… nou 2 van mij stories zij uitgekozen en in de krant geplaatst. Was er stiekem best wel een beetje trots op.

Nadat ik iedereen in nederland heb zitten vertellen dat ik echt geen cheerleader wilde worden en alle mensen in amerika ook precies hetzelfde verhaal heb verteld. Hebben ze het toch voor elkaar gekregen en ben ik bij de cheerleaders gegaan. Stiekem vind ik het eigenlijk best wel heel erg leuk hoor! En weet je.. Ik ben hier maar een jaar en ik krijg de kans maar een keer om deel uit te mogen maken van een echt amerikaans cheer team. Ik heb mijn eerste trainingen gehad en ik moet bekennen dat ik er nog niet heel erg goed in ben. Mijn armen en benen zijn net als broer en zus… ze kunnen gewoon niet samen tegelijk op een moment. Als ik mijn linkerhand omhoog moet doen en met mijn linker been een stap naar links gaat alles mis. Maar gelukkig helpt iedereen heel erg en heb ik de eerste cheers al onder de knie.

Buiten cheer om ga ik ook nog een andere sport spelen en daar begin ik volgende week mee. Ik ga namelijk basketbal spelen….. En als je met mij op school hebt gezeten of mij gewoon heel goed kent moet je weten dat ik enorm slecht ben in balsporten. Toch heb ik er heel erg veel zin in. Ik heb al 2x met de middle school mee getraind en dat ging opzich best wel goed. Ik heb basketbal bewust gekozen om te gaan doen. Niet omdat ik er super goed in ben nee dat helemaal niet, maar meer vanwege het hele team gebeuren. Ik zelf heb nooit een teamsport gedaan, dus dat was al voor mij een reden om dit te gaan doen. Als tweede reden heb ik de team spirit. Ik ben bij meerdere football en volleyball games geweest en het maakt niet uit wat voor sport je speelt, iedereen is er voor elkaar en werkt als een team samen. Het is lastig uit te leggen wat ik bedoel, maar laten we het er op houden dat iedereen elkaar support en als je wat fout doet dat dat ook oké is. Nu moet ik wel zeggen dat scholen buiten het feit om dat ze elkaar supporten ook heel competitief zijn. We gaan namelijk wel voor de winst.

Nu ik hier een tijdje langer woon begin ik ook de cultuurverschillen meer te zien. Zoals ik al schreef over het support dat mensen naar elkaar hebben. Hebben mensen hier ook heel veel respect naar elkaar, maar vooral ook naar bijvoorbeeld hulpverleners en docenten. Voorbeeld hier van: mijn homecoming. Bij de homecoming dance stond bij de ingang van de deur een politieagent. Hij was hier voor het geval dat er iets gebeurde, maar ook voor het “beschermen” van ons. Iedereen die binnenkwam bedankte hem hiervoor. Ik had nog nooit zoiets gezien en vond dat dan ook best bijzonder. Sommige nederlanders kunnen er nog wat van leren.

Inmiddels heb ik wel weer genoeg vertel. Deze maand zal ik wel weer ergens een kleine update schrijven.

Liefs larou